Aangifte bij politie van dierenmishandeling met vangklemmen

Persbericht van de Dierenbescherming afdeling Rivierenland

De Dierenbescherming afdeling Rivierenland heeft aangifte gedaan van dierenmishandeling met in het water geplaatste vangklemmen. Op 25 december 2008 is bij het vogelasiel in Eck en Wiel een gewonde eend binnengebracht welke is gevonden terwijl hij gevangen zat in een klem. De eend is helaas aan zijn verwondingen overleden.

Nader onderzoek van de Dierenbescherming heeft uitgewezen dat er in diverse watergangen (in de uiterwaarden, rondom boomgaarden, enz.) structureel dergelijke klemmen worden geplaatst.

Gezien de grote kans op het verwonden en doden van allerlei dieren heeft de Dierenbescherming bij de politie aangifte gedaan van dierenmishandeling. Naast eenden en allerlei andere watervogels worden ook reigers (die veelvuldig aan de waterkant staan) hiervan het slachtoffer. Maar ook honden die het water in gaan of alleen maar wat water willen drinken kunnen hiervan het slachtoffer worden. Doordat de klemmen niet elke dag worden gecontroleerd kunnen gewonde dieren die in de klemmen vast komen te zitten dagenlang nodeloos lijden. Het plaatsen en gebruikmaken van de klemmen op deze wijze is daarmee in strijd met artikel 36 lid 1 van de Gezondheids en Welzijns Wet voor Dieren (GWWD). Het is maar zeer de vraag of er een redelijke doel is wat met het plaatsen van deze klemmen kan worden bereikt, bijvoorbeeld het vangen en doden van muskusratten. Mocht dit doel er zijn, wat door de Dierenbescherming wordt betwijfeld, dan nog is het ontoelaatbaar dat hiervan andere dieren het slachtoffer worden en dat de klemmen niet ten minste dagelijks worden gecontroleerd. Daarmee is het gebruik van de klemmen overduidelijk in strijd met artikel 36 lid 1 van de GWWD en derhalve strafbaar.

De Dierenbescherming roept het publiek op om dergelijke klemmen onschadelijk te maken door ze dicht te laten klappen en (indien mogelijk) te verwijderen en af te geven op het politiebureau. De klemmen zijn te herkennen aan een stokje wat er bij de klem wordt gezet met daaraan een ketting welke aan de klem is bevestigd.

Zet de vos in om ganzenpopulaties in toom te houden

De vos moet worden ingezet om te voorkomen dat het aantal ganzen in delen van Nederland blijft toenemen (zie video). Met dat advies kwam SOVON Vogelonderzoek al in 2006 bij de presentatie van een rapport over de overzomerende ganzen. De hulp van de vos en marterachtigen is nodig omdat het rapen en schudden van ganzeneieren er niet toe leidt dat de ganzenpopulatie kleiner wordt.
Tijdens de zomer verblijven steeds meer ganzen in Nederland en de hongerige vogels veroorzaken steeds meer schade aan gewassen op het land. Om die schade echt te verminderen moeten de gebieden minder aantrekkelijk worden voor de vogels.
In 2004 schreef het SOVON reeds:
Binnen de meeste Nederlandse broedgebieden van de Grauwe Gans is de vos de enige predator die er toe doet.
Afschot van vossen zal er toe leiden dat er meer ganzen met succes kunnen broeden. Uit het onderzoek in de Ooijpolder en de Biesbosch komt duidelijk naar voren dat de vos, samen met het beheer van de opgroeigebieden voor jonge ganzen, de belangrijkste sturende factor is. Daar waar vossen verschijnen verschuift het zeer brede scala aan broedplekken naar een zeer beperkte keuze, namelijk alleen nog daar waar vossen niet kunnen komen. Naast het beperken van beschikbare broedplekken, zorgt ook de negatieve invloed op de overleving van de jongen ervoor dat de populaties door de vos in “bedwang” worden gehouden.
Tot zover het SOVON.

Zie ook "Drastische aanpak van ‘ganzenoverlast’ is wreed en vaak onnodig".

Faunafonds verplicht tot afschot ganzen

Boeren die een beroep doen op het Faunafonds moeten twee preventieve maatregelen treffen om schade te voorkomen.
Een biologische teler van sperziebonen uit het Gelderse Dreumel krijgt geen schadevergoeding voor zijn bonen die in 2006 werden opgevreten door een koppel ganzen. Het Faunafonds wees op 8 oktober zijn verzoek af omdat de man verzuimd had om enkele ganzen af te schieten om de rest van de koppel schrik aan te jagen. In plaats daarvan schoot hij een aantal malen in de lucht. De Raad van State oordeelt dat de man uit Dreumel zijn 'afschotvergunning niet adequaat heeft gebruikt'. De teler plaatste wel een aantal vogelverschrikkers en toen hij zag welke schade ganzen veroorzaakten zette hij ook een knalapparaat neer.
Daarin “schoot de biologische teler te kort”, oordeelt het rechtscollege.

Tot zover het (aangepaste) bericht uit AgriHolland.

De teler had dus drie diervriendelijke preventieve maatregelen genomen. Ganzen zijn zeer gehecht aan hun soortgenoten. Partners zijn elkaar hun hele leven trouw. Individuen uit een koppel doodschieten “raakt” deze dieren nog eens extra. De opvattingen van het Faunafonds, nog eens versterkt door de Raad van State, maken dieren in ons land nog eens extra vogelvrij.

Wie meer wil weten over diervriendelijke maatregelen om overlast en schade door ganzen te voorkomen, kijk eens op de site van Martin Hof.

Postduiven houden is geen sport

Hoewel postduivenhouders hun hobby graag aanduiden als postduivensport is dit volgens een rechtelijke uitspraak onjuist.

Daar heeft de rechter natuurlijk volkomen gelijk in. Postduivenhouders gebruiken duiven om te proberen geld te verdienen. Dat kun je prijzengeld noemen zoals in de sport gebruikelijk is, maar dat is meer kwestie van verdoezelen.
De kans op prijzengeld vergroot je door de duiven langzaam te wennen aan de omstandigheden waaraan ze worden blootgesteld. Die omstandigheden leiden ertoe dat veel duiven niet meer terugkeren naar hun hok. Geef ze eens ongelijk. Maar die zwerfduiven leveren in het land en daarbuiten veel overlast op, want ze zijn gewend in de omgeving van mensen naar voedsel te zoeken.
Postduiven zijn geringd en zo´n ringetje kost geld. Met zo'n ringetje kun je de "eigenaar" van de postduif opsporen. Maar meestal wil die zo'n afvallige niet meer terug, want het kost hem meer dan het hem oplevert.
De duivenhouders maken bezwaar tegen een kleine verhoging van die kosten. Postduivenhouders betalen niet mee aan het opruimen en voorkomen van de overlast die hun zwerfdieren veroorzaken. Dit is onacceptabel. Net als de term `postduiven` een archaïsche gewoonte beschrijft, namelijk post per duif versturen, is ook de grondhouding van de postduivenhouder uit de tijd.

De stadsduif als afvaller

Jaarlijks verdwalen er in Nederland honderdduizenden postduiven tijdens wedvluchten. Deze geringde duiven vestigen zich in steden en dorpen en zorgen aldaar voor ongeringde nakomelingen. Het percentage geringde duiven onder de stadsduiven varieert per stad en is mede afhankelijk van de vluchtroutes van wedstrijden met postduiven. In sommige steden bestaat zelfs wel 75% van de stadsduiven uit verdwaalde postduiven. De meeste duivenhouders willen hun verdwaalde huisdieren overigens niet meer terug, omdat er geen prijs of eer meer mee te behalen valt.
Daarmee lijkt de positie van de stadsduif op die van de oudere werknemer. Een jongere collega kan net wat sneller en is wat minder zelfstandig. Daarmee dienen jonge honden en brave postduiven de belangen van de werkgever/melker die alleen gericht is op geld verdienen, al dan niet via gokken.

De praktijk is weerbarstig. Van een links college als de gemeente Groningen, waarin je zou verwachten dat SP-wethoudster Janny Visscher de belangen van stadsduiven als kwetsbare onderlaag in de samenleving zou verdedigen, is juist fervent verdelger van de “vliegende ratten”. Deze aanduiding hebben Stadjers (inwoners van de stad Groningen) voor de zogenaamde “patatduiven” die het zelf voedsel vinden nog niet zo goed onder de knie hebben. Althans het vinden van gezond voedsel, want door het opruimen van de patat en andere voedselresten op straat, ondervinden ze allerlei welvaartsziekten. Hun shabby uiterlijk maakt de afvallige duiven er niet populairder door.

Ondertussen kan de gemeente Groningen niets beters verzinnen dan de mensen die zich opwerpen voor de zaak van de stadsduiven een zware boete van 150 euro in het vooruit te stellen. In plaats van samen te werken in het plaatsen van duiventillen om de populatie in toom te houden, probeert men elkaar vliegen af te vangen.
Duke “faunabeheer” uit Lelystad is ondertussen de lachende derde omdat aan hen de opdracht is gegeven om de duiven weg te vangen. Zij vangen ook de postduiven, melden deze keurig bij de Nederlandse Postduiven Organisatie. De eigenaren reageren niet en Duke vangt dubbel door ook deze duiven bij de poelier af te leveren. Die verwerkt de duiven weer in de snacks en zo is de voedselkringloop weer rond.