Edelhert bejagen of laten migreren?

De PvdD meldt op haar website:

De vereniging tot behoud van het Veluws Hert, een door jagers gedomineerde belangenvereniging van ‘hertenliefhebbers’ pleitte vrijdag in EénVandaag voor herintroductie van de drijfjacht op edelherten, versluierd benoemd als ‘drukjacht’. De Partij voor de Dieren zal alles in het werk stellen om deze herintroductie tegen te houden.
Tot zover de PvdD.

Is een populatie van edelherten zonder bejaging te reguleren? Volgens sommigen wel.

Op Wikipedia wordt over het edelhert gemeld:

Edelherten en andere, in de Oostvaardersplassen levende grote zoogdieren worden niet bejaagd, waarmee de populaties zich aldaar op natuurlijke wijze zullen kunnen aanpassen aan het beschikbare voedsel. Dit mechanisme is overigens de basis van alle ecosystemen, om het even of er wel of geen grote predatoren als wolven voorkomen. Er wordt bovendien vaak ten onrechte gedacht dat dit proces aan schaal gebonden is. Het principe dat de primaire productie, het totaal van in het leefgebied groeiende voor de soort geschikte voedselplanten, bepalend is voor de draagkracht en dus het aantal voorkomende herbivoren, is in beginsel niet anders werkzaam in grote dan in kleinere gebieden.

Tot zover Wikipedia.



Het lijkt meer zekerheid en minder dierenleed op te leveren als Nederland haast maakt met de aanleg van de Ecologische HoofdStructuur (EHS). Het doel van de aanleg van de EHS is ook om deze structuur te laten aansluiten op ecologische verbindingszones in het buitenland. Een ecoduct bij Hattem is belangrijk voor de beweging van met name edelherten richting Duitsland.
Via diezelfde EHS kunnen predatoren optrekken ons land in.
Het is ook voor andere dieren die regelmatig onze grens overtrekken een goed idee als zij dit kunnen doen via een ononderbroken EHS. Dit zou zelfs moeten gelden voor dieren die nu nog bejaagd worden omdat zij graven in oeverkanten.
Bij de aanleg van een aansluiting van de EHS naar Duitsland zou tegelijk ervoor moeten worden gezorgd dat de Nederlandse waterwegen zo worden ingericht dat er geen graafschade meer optreedt. Dat is ook mogelijk door watergangen zo in te richten dat er gegraven kan worden zonder gevaar voor overstroming of anderszins. Dit betekent dat we een deel van de landbouwgrond langs deze waterwegen teruggeven aan de natuur. Dat is bovendien voor het toerisme en de recreant aantrekkelijk.

Het heeft dus prioriteit om bij de aanleg van de EHS allereerst aansluiting te zoeken met EHS in het buitenland.

In de komende tien jaar moeten nog 28 ecoducten worden gebouwd

Ecoducten, oversteekplaatsen voor wild, bestaan 20 jaar, in totaal 10. In de komende jaren zijn er nog 28 gepland. De eerste ecoducten in Nederland waren, eind 1988, Terlet en de Woeste Hoeve. In 2018 moeten ze, in het kader van de Ecologische Hoofdstructuur (EHS), allemaal af zijn.

Een ecoduct, wildwissel, natuurbrug of wildviaduct is een viaduct waarbij (meestal) de bovenste laag gereserveerd is om dieren een weg te laten oversteken. Boombruggen zijn oversteekplaatsen voor bijvoorbeeld eekhoorns en boommarters. Ze bevinden zich doorgaans tussen bomen, hoog in de lucht. Ecoduikers zijn doorgangen voor kleine zoogdieren en amfibieën. Een voorbeeld zijn looprichels onder bruggen voor kleine dieren.
Bij een ecoduct is de maatregel tegelijkertijd een soort natuurgebied boven een snelweg. Ecoducten worden gebouwd als onderdeel van de Ecologische Hoofdstructuur.

Daadkracht?

Het is te hopen dat politici de aanleg van de resterende ecoducten niet vertragen als gevolg van de economische crisis.
Ecoducten zijn ook belangrijk bij het behoud van biodiversiteit. Van de website van het VROM: Biodiversiteit is het leven in alle mogelijke soorten en vormen: dieren, planten en micro-organismen. Biodiversiteit staat voor de rijkdom aan leven om ons heen. Vaak praat men over 'groen' en 'natuur' terwijl men biodiversiteit bedoelt. Nederland probeert deze rijkdom zoveel mogelijk te beschermen.
Volgens het VROM “werkt biodiversiteit”. We helpen het VROM hopen. Het gaat slecht in de bouwsector. Via versnelde aanleg van faunapassages kan deze sector worden ondersteund.
Het zou ook mooi zijn als de opgesloten dieren in de Oostvaardersplassen in de Flevopolder via de aanleg van een extra natuurgebied Horsterwold aansluiting zouden krijgen bij hun soortgenoten op de Veluwe.

Dat de slagvaardigheid van de overheid in de aanleg van "landschapselementen als ecoducten" niet gegarandeerd is laat ook Planbureau voor de Leefomgeving weten in een recente publicatie:
Het landschapsbeleid van de overheid blijkt vooralsnog weinig effectief. Op de drie beleidsvelden die in de Nota Ruimte worden onderscheiden, namelijk basiskwaliteit voor het hele Nederlandse landschap, specifiek beleid voor Nationale Landschappen en de ontwikkeling van groene recreatiegebieden rond de grote steden (de rood-groen-balans), blijken de beleidsdoelen met het huidige beleid veelal buiten bereik te blijven.
De problemen bij het halen van doelen laten zien dat het niet lukt om alle positieve maatschappelijke en politieke aandacht voor het landschap om te zetten in een effectieve bescherming en een investeringsprogramma. De positie van het landschapsbeleid is blijkbaar niet erg sterk. Dit heeft diverse oorzaken:

• het landschapsbeleid heeft een zwakke positie bij een hoge ruimtedruk;
• de beleidsinstrumenten van landschapsbeleid zijn veel zachter dan die voor verstedelijkings of infrastructuurbeleid
• het is vaak onduidelijk welke landschapskwaliteiten precies beschermd moeten worden;
• de handhaving van bestemmingsplannen is vaak gebrekkig;
• de financiering van landschapsbeheer en aanleg van nieuwe landschapselementen is onvoldoende.

Tot zover het PBL. Het PBL heeft het weliswaar niet over ecoducten, maar ook deze vallen onder "positieve maatschappelijke aandacht voor het landschap".

EHS zorgt voor rust en balans in de natuur

Uit een persbericht van de PvdD over het afschieten van damherten in Zeeland:

Inzake populatiebeheer stelt de Partij voor de Dieren dat het ongewenst is om 325 damherten af te schieten, omdat daarmee de oorzaak van de groei van de populatie niet wordt aangepakt. De Partij voor de Dieren is voor een natuurlijke regulering van de hertenpopulatie. `Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat er natuurlijke selectie plaatsvindt als er niet genoeg leefruimte en voedsel voorhanden is. Na vruchtbare jaren nemen de ‘bevolkingsaantallen’ van een diersoort vanzelf weer af door een verminderd voedselaanbod, slechte winters, minder geboortes en natuurlijke sterfte als gevolg van honger en ziekten’, meent Marianne Thieme. Zij wijst erop dat jagers overal in Nederland dieren in het wild bijvoederen en zo zelf de vruchtbaarheid verhogen. ‘Het feit dat jagers welbewust vooral bokken (mannetjes) schieten in plaats van vrouwtjes bewijst dat het de jagers niet gaat om populatiebeheer maar om trofeeën. Bovendien prikkelt de scheve geslachtsverhouding die nu ontstaat de voortplanting’.

Tot zover het persbericht.

Bovenstaande is waar, maar niet volledig. Een populatie kan alleen met rust worden gelaten wanneer het ook kan wegtrekken naar andere gebieden via de Ecologische HoofdStructuur (EHS) en wanneer predatoren een populatie prooidieren ongestoord kan volgen.
In Nederland is de EHS nog niet geheel gerealiseerd, dat wil zeggen dat nog niet alle natuurgebieden met elkaar verbonden zijn.
Daarvoor is de medewerking nodig van de boeren die de tussenliggende gronden in gebruik hebben. In ons land wordt veel en veel meer land door boeren in gebruik gehouden dan voor de eigen voedselvoorziening nodig is. Maar er is veel politieke onwil om deze gronden te onteigenen omdat er veel geld kan worden verdiend door de boeren. Het wordt tijd dat er politieke verandering komt waarbij geld verdienen ten koste van dierenwelzijn, gezondheid of het milieu niet langer de hoogste prioriteit is.

Laat roofdieren migreren

Jagers die aangesteld zijn om een populatie op een bepaald aantal te houden, volgen de populatie het hele jaar door om voldoende informatie te hebben om te kunnen bepalen welk dier zij willen schieten. Plezierjagers jagen niet alleen voor hun lol, maar krijgen ook een vergoeding voor een geschoten zwijn. Hoe zwaarder, hoe meer geld van de poelier. Dat brengt sommige plezierjagers ertoe om tot het laatst te wachten en de wens om via een drijfjacht snel en veelvuldig te “oogsten”.
Deze laatste vorm van beheer lijkt op die van de intensieve varkenshouder die zijn varkens ook liever zo laat mogelijk naar de slacht brengt, onder het mom “hoe ouder, hoe zwaarder”. Dat daarmee bij ongecastreerde vleesvarkens de kans op berengeur toeneemt is dan jammer. Dat vlees wordt dan minder waard.
Niet jagen is ook een mogelijkheid, maar dan komen wilde zwijnen van tijd tot tijd op bezoek bij mensen in de achtertuin. Althans bij diegenen die geen hek om hun moestuin hebben.
Niet jagen vraagt dus een beleid waarbij dieren naar voedselrijke gebieden kunnen trekken waarbij zij in hun trekgedrag geen gevaar opleveren voor het verkeer. Zo’n gebied waarin zwijnen vrij kunnen bewegen zou de ecologische hoofdstructuur kunnen zijn. Varkens, tam en wild zijn zeer intelligente dieren (slimmer dan onze huisdieren als hond en kat). Zij kunnen dus leren op welke terreinen zij met rust worden gelaten. Die gebieden moeten dan niet de meest voedselarme gebieden zijn, dan kunnen zij er alleen maar wonen maar niet foerageren.
Ecologische Hoofdstructuren die ook goed verbonden zijn met internationale natuurgebieden bieden ook de mogelijkheden voor roofdieren om achter hun prooien aan te gaan en op een natuurlijke manier aan populatiebeheer te doen.
Niet jagen en een ook voor mensen aantrekkelijke Ecologische Hoofdstructuur biedt de beste kans op een aantrekkelijk gebied om in te recreëren. De kans is groot dat de wandelaar eindelijk eens wild te zien krijgt, want het wild verliest zijn angst voor de mens.

Schaamteloze zelfverrijking ten koste van varkenswelzijn en natuur

Varkensboeren in Nederland produceren voor de buitenlandse markt. Van elke 3 varkens in ons land worden er 2 buiten Nederland opgegeten. Dat is onredelijk ten opzichte van de goedwillende buitenlandse varkensboeren en de varkens in Nederland worden in welzijn te kort gedaan om de kostprijs zo laag te houden om met het buitenland te kunnen concurreren.
Ondertussen voldoet de Nederlandse natuur niet aan de minimale Europese eisen die men daaraan stelt. Symptomen zijn verdroging en verzuring. Deze zaken hebben te maken met de intensieve veehouderij. Aantrekkelijke natuur vraagt om een hoge waterstand. Dat zou ook nog eens in de CO2-uitstoot schelen. De boeren die zoveel als toegestaan is van hun mest willen uitrijden willen een lage waterstand.
Ook boeren, wiens land in aanmerking komt om opgenomen worden in de Ecologische HoofdStructuur en eigenlijk zouden moeten stoppen, blijven op hun land zitten, want zolang het nog geen 2018 is, is medewerking alleen op vrijwillige basis en niet verplicht. Als zij dan toch weg moeten (via onteigening) laten zij zich met uw gemeenschapsgeld uitkopen. Tot die tijd gebruiken ze het land om mest op uit te rijden en daarmee de verzuring en klimaatopwarming te verergeren. Natuurbeheer komt daardoor veel te traag op gang en het platteland wordt steeds saaier.

Vroeger waren boeren er om de lokale bevolking te voeden. Tegenwoordig halen ze varkensvoer uit de derde wereld en gijzelen ze het land(schap) en de politiek met als doel zelfverrijking onder het mom “economie”. De menselijke maat is door de alsmaar doorgaande schaalvergroting verdwenen. Boerderijen zijn fabrieken geworden.
Nederlanders, waarom pikken jullie dit? Omdat jullie zelf ook profiteren van lage varkensvleesprijzen? Of denken jullie echt na het bezoek van een “comfort class” zichtstal dat de intensieve veehouderij er straks voor een half miljard dieren als een paradijs komt uit te zien? Weegt de achteruitgang in de kwaliteit van de samenleving en de natuur op tegen een goedkoop stukje vlees? De vleesproducerende en verwerkende industrie lacht u in uw gezicht uit, want zij kunnen ongehinderd de nadelige gevolgen op de anonieme belastingbetaler en het niet zichtbaar protesterende dier afwentelen.

Panta rhei: de veranderlijkheid van vrijheid

Een van de redenen waarom mensen het begrip vrijheid zo moeilijk kunnen hanteren is dat het niet vastligt. Per definitie. Wat vrijheid is, is afhankelijk van veel factoren. Vrijheid is daarmee een compromis. Wat wel vaststaat is dat wat vrijheid vergroot van zoveel mogelijk mensen goed is en dat je mensen mag dwingen om jouw vrijheid te respecteren. Wil je goed met vrijheid om kunnen gaan dan moet je kunnen spelen met de paradox die vrijheid is. Vrijheid wordt vergroot door bepaalde vrijheden op te geven.
Terug naar de titel: panta rhei: alles is veranderlijk. Vrijheid moet steeds opnieuw bepaald worden. Vrijheid kan niet zonder grenzen. Grenzeloze vrijheid is inhoudsloos. De personen die in onze maatschappij vrijheid mogen beteugelen, bijvoorbeeld politiemensen zijn tegelijk vrijgehouden van het mogen bepalen in welke vrijheden zij anderen mogen begrenzen. Dat is vastgelegd door politici in de wet. En die wet op haar beurt gaat uit van vrijheid als een grondrecht. Zo heeft iedere overheidsfunctionaris in deze tripartiete overeenkomst zijn eigen terrein en verantwoordelijkheden. Vast ligt het principe van vrijheid, de uitwerking is telkens anders. “Panta rhei” en “ne bis idem”. De mens mag niet twee keer voor hetzelfde worden veroordeeld en krijgt dus als het ware telkens opnieuw een kans. Dat is de vrijheid die we koesteren. Dat is ook de vrijheid die in de natuur geldt. Alles stroomt en wil het gezond blijven dan moet het kunnen blijven stromen.

In een gezonde samenleving is het ook belangrijk dat de jeugd, die ook op een paradoxale manier tegelijk vrij en niet vrij, telkens weer onderwezen wordt in het principe van vrijheid. Om te voorkomen dat de geschiedenis van de vrijheidsstrijd in herhaling valt in plaats van zich emancipeert en daarmee de vrijheid van nog meer wezens vergroot. Dat niet alleen mensen zichzelf bevrijden, maar ook de neiging weten te onderdrukken om de natuur te gijzelen. Minder gebruik van dieren en meer ecologische hoofdstructuur zijn een vorm van beschaving die de kwaliteit van het leven voor mens en dier vergroten.

Dieren in de Oostvaardersplassen

In de Oostvaardersplassen gaan grote grazers dood van de honger. Er zou geen probleem zijn in Flevoland wanneer het gebied gewoon zou aansluiten bij de Ecologische HoofdStructuur (EHS). Dan zouden de grote grazers gewoon kunnen wegtrekken wanneer er onvoldoende te eten was. Nu sterven jaarlijks 700 van de 3100 dieren. Een groot deel daarvan komt om van de honger.

Wat nu te doen? Afschieten of bijvoeren of geboortebeperking?

Afschieten kun je zien als een wrede vorm van geboortebeperking, waarvan het bezwaar voornamelijk bestaat bij de mensen die vinden dat je dieren niet mag doden.

Bijvoeren zou na verloop van tijd ook leiden tot overbevolking, dus dat is “uitstel van executie”.

Zolang aansluiting bij de Europese Ecologische Hoofdstructuur nog niet gerealiseerd is, lijkt geboortebeperking door pil, castratie en sterilisatie de enige diervriendelijke oplossing.
Dat is een goed compromis tussen dierenrechten en dierenwelzijn.